W Wolsztynie byłem tylko jeden dzień, a zdjęcia zamieszczam już ponad pięć tygodni 🙂 To chyba ostatni, 27 wpis, który przybliży wolsztyńską kolej no i samo miasto. Zdjęcia pozostaną wspomnieniem, aż do następnego razu…

Gdy zwiedzałem parowozownię, nadjechał skądś skład przedwojennych wagonów. Zapewne na paradę parowozów, która miała się odbyć za tydzień. Są to pruskie wagony typu C, bardzo popularne w okresie międzywojennym. Po II wojnie jeździły jeszcze na polskich torach do końca lat 60-tych. Ze względu na mnogość bocznych drzwi, wagony te popularnie zwane były „boczniakami”. Aby zwiększyć liczbę miejsc siedzących, konstruktorzy zrezygnowali z wewnętrznego korytarza. Za to na zewnątrz, wzdłuż całego wagonu zamieszczono pomost, umożliwiający przemieszczanie się między przedziałami. Odważni musieli być wówczas konduktorzy 🙂 A gdy miejsc nie było, na tych pomostach podróżowali pasażerowie, tworząc tzw „winogrono”

 

Podobny wagon – typu Cy stoi na terenie parowozowni, ukryty wśród innych eksponatów. Udało mi się przez szybę sfotografować jego wnętrze

 

A to inny pasażerski wagon – typu Bi – również z okresu międzywojennego. Po wojnie PKP przejęły 80 takich wagonów, które na lokalnych trasach woziły pasażerów jeszcze w latach 80-tych. Wewnątrz zamontowano ławki z 20 miejscami (miękkie lub drewniane w zależności od klasy komfortu). Na poniższym zdjęciu wnętrze jest wypatroszone z wyposażenia 😦

 

Wagon sypialny, z nowszej już epoki. Nie przyjrzałem mu się dokładnie, a więc nic o nim nie wiem…

Pozdrawiam zaglądających na mój blog 🙂

Parowóz, który nie potrzebuje węgla… Nie potrzebuje też wody, a nawet nie ma paleniska. Jak to możliwe? Jest to tzw parowóz bezogniowy. Posiada tylko zasobnik pary, którą wtłaczano z kotłowni. Stąd potoczna ich nazwa to „pasożyty”. Po „zatankowaniu” – pary wystarczało na kilka godzin pracy, a parowóz mógł rozwinąć prędkość nawet do 30 km/h. Potem musiał znowu zajechać pod wytwornicę pary. Parowozy bezogniowe stosowano w zakładach przemysłowych o dużym zagrożeniu pożarowym czy wybuchowym, np. w rafineriach, zakładach chemicznych, albo tam, gdzie było dużo towarów łatwopalnych.

Chociaż tego typu parowozy po wojnie produkowano też w Polsce, ten na poniższym zdjęciu pochodzi z Niemieckiej fabryki Borsig, z 1912 roku. Po drugiej wojnie pracował jeszcze do końca lat 70 w Hucie Szczecin. Teraz stacjonuje jako eksponat w Wolsztynie

Parowóz bezogniowy TKbB4. Tak wyglądał gdy jeszcze był na chodzie 

 

 

 Dźwig starego typu, z drewnianą kabiną. Danych nie posiadam…

 

Nowszy dźwig EDK 80/1 296 – stąd popularna nazwa „Edek”. To akurat nie jest eksponat – służy do nawęglania parowozów

 

Drezyna WM5 7070

 

A to ręczne drezyny typu „moja – twoja” albo inaczej mówiąc „machajki” 🙂

 

Pług odśnieżny jest najstarszym eksponatem wolsztyńskiej parowozowni. Do jego budowy zaadoptowano tender pruskiego parowozu z roku 1883. Pracował przy odśnieżaniu szlaków PKP do 1975 r. Napędem był popychający go parowóz. Nie była to udana konstrukcja, dosyć często ulegał wykolejeniu pod naporem spychanego śniegu. W wieżyczce – kabinie siedział kierownik pługa oraz ślusarz, który usuwał usterki powstające w czasie pracy. Kierownik posiadał aparat telefoniczny, przez który wydawał polecenia maszyniście parowozu co do jazdy lub hamowania. Poza tym był tam zawór nagłego hamowania stosowany w sytuacji zagrożenia – i to całe wyposażenie. Po długich latach postoju  – w 2007 r – pługowi przywrócono dawną malaturę, oznaczenia i wyposażenie kabiny 

Nieopodal stacji Wolsztyn, tuż za wiaduktem stoją zardzewiałe, często niekompletne parowozy. Nie wyglądają tak imponująco jak te z poprzedniego wpisu, ale swoje już przepracowały na kolejowych szlakach. Nie wiem, jaki będzie ich los. Mam nadzieję, że czekają na odrestaurowanie, a nie na żyletki. To były moje ostatnie zdjęcia z pobytu w Wolsztynie, i niestety siadła już bateria w aparacie. Nie zdążyłem więc sfotografować wszystkich parowozów. Było kilka Ol49 i jeszcze jakaś inna, nawet nie pamiętam serii. W wielu wypadkach numery były niewyraźne i zatarte.

Parowóz Ol49-85

 

Parowóz Ol49 o nieznanym numerze bocznym