Polkowice to miasto górnicze. Wokół położonych jest kilka kopalń, a więc podziemne korytarze i chodniki niewątpliwie przebiegają też pod miastem.
Po II wojnie odebrano Polkowicom prawa miejskie, uzasadniając to niewielkimi rozmiarami. W 1939 roku mieszkało tu 1600 osób, tyle też mogło się osiedlić po wojnie. Jednak odkrycie złóż rudy miedzi zmieniło tę sytuację i ogromnie wpłynęło na rozwój Polkowic. Miejscowość zaczęła się rozbudowywać, a w roku 1967 odzyskała prawa miejskie. Dziś mieszka tu 22,5 tys. ludzi i ciągle się rozbudowuje.
Rondo przy ul. Ogrodowej i Dąbrowskiego przypomina o branży z jakiej słyną Polkowice

Ulica Ogrodowa. Na pierwszym zdjęciu nowocześnie zbudowany Urząd Miasta

Ul. Głogowska i Kominka

Ul. Głogowska

Dworzec autobusowy przy ul. Młyńskiej

Kładka dla pieszych nad drogą krajową nr 3

Ten dziwny tytuł to mój skrót, który oznacza „polkowicka starówka”. Polkowice miałem sposobność już nieco zwiedzić prawie 10 lat temu, a zdjęcia można obejrzeć tutaj. Dziś kolejne zdjęcia z centrum tego miasta.
Plac Wolności, nieopodal Rynku

A to już sam Rynek i ratusz

Ciekawy pałacyk jako siedziba Związku Gmin Zagłębia Miedziowego, przy ul. Dąbrowskiego

Zabytkowy dom z XIX wieku, przy ul. Głogowskiej

Holenderski, murowany wiatrak stojący między ul. Głogowską a Młyńską. Na początku XX wieku doprowadzono do niego prąd, przez co działanie młyna uniezależniono od siły wiatru. Później przez długie lata stał jako ruina, a teraz – jak widać – postanowiono go odrestaurować